Ostro zarysowują się tu dwa przeciwstawne sobie często problemy: problem pełnego wykorzystania oraz ewentualnej poprawy zachowanej jeszcze czynności ruchowej, oraz problem kosmetyki. Każdy zachowany palec lub jego kikut dysponujący ruchem czynnym, a w przypadku kciuka nawet kość śródręcza mają bezcenną nieraz wartość funkcjonalną dla odzyskania sprawności chwytnej, zwłaszcza przy zachowanej funkcji czuciowej. W razie amputacji pojedynczych palców, z wyjątkiem kciuka, nie zachodzi na ogół potrzeba korzystania z jakiegokolwiek zaopatrzenia protezowego. Podobnie też rzadko zachodzi konieczność zaopatrzenia kikuta ręki po częściowej amputacji wszystkich palców. We wszystkich tych przypadkach proteza stanowi przeszkodę w odbudowie czynności chwytnej, zasłaniając prócz tego część powierzchni ręki, odbierającej bodźce czuciowe. Zastosowanie protez kosmetycznych w tych przypadkach oznacza praktycznie rezygnację z dobrej czynności na rzecz wyglądu zewnętrznego. O wyborze jednak alternatywy decydować może tylko pacjent, stosownie do indywidualnych potrzeb życiowych.